De film "Gianni e le donne" lijkt wel het vervolg op "Mijn Generaal": het verhaal dat ik eerder schreef op https://bit.ly/y3Hpwn Dat verhaal gaat over het afscheid nemen van het werkzame leven. En leven waarin mijn generaal nog een positie had. Een positie met aanzien, invloed en macht. "Gianni e le donne" gaat over de melancholie van oudere mannen. Over oudere mannen die bij elkaar zitten en het leven bespreken, maar vergeten het te leven. Het natuurlijk gaat het niet over mij, maar over de rest. Over bijna iedereen dus.
Eigenlijk is het onbedaarlijk grappig om gewoon te zijn. En gewoon als ieder ander ouder te worden. Iedereen probeert anders dan anderen te zijn. Iedereen probeert zo krampachtig anders dan gewoon te zijn. Kijk maar eens hoe dwaas sommige ouderen zich gedragen om te laten zien hoe jong ze nog zijn. En juist dat maakt dat je hetzelfde bent. Dat je heel gewoon bent. En heel gewoon reageert volgens de regels van de groep waar je je altijd mee geïdentificeerd hebt. Je rationaliseert de voordelen van het heden. Je “mag niet meer” wordt vertaald naar je “hoeft niet meer”. Het wordt rustig om je heen, maar dat zoek je omdat je de hectiek niet meer aan kunt. Je denkbeelden staan vast; meningen worden niet meer aangepast. Het is zoals jij vindt dat het is. Nieuwigheden zijn niet nodig; daar heb je geen tijd voor. De werkelijkheid is dat je het niet meer begrijpt. De wereld is niet meer van jou. Je treedt in herhaling, al je verhalen zijn niet nieuw meer. Er gebeurt niets meer. Behalve misschien nog voor je kinderen, ben je voor niemand meer interessant
Je komt op een punt dat je het verder wel kunt vergeten. Het wordt alleen maar slechter. Je bent heel definitief over je hoogtepunt heen. Het hoeft allemaal niet meer. Eindelijk. Je beseft toch wel dat je vanaf dat moment ontoerekeningsvatbaar verklaard bent. Niemand ontkomt daar aan. Het wordt allemaal iets minder. Aderverkalking rukt op. Het lukt nog maar twee keer in de week. Je wordt wat trager en begrijpt de jeugd niet meer zo goed. Je leest ook al alle overlijdensadvertenties in de krant. En stiekem bij de tandarts de senioren bladen vol advertenties over instapbaden, steunzolen en bruingetinte energieke anderen. Kortom, je zou het niemand toewensen. Maar het gebeurt je en ineens ben je er nog blij mee ook.
Maar ouder worden heeft ook zo zijn voordelen. Je mag nu weer een vriendin nemen. Niemand die het je nog kwalijk neemt. Je mag nu ook op zaterdagmiddag in de kou rondtoeren in een oude sportwagen met open dak en dan denken dat alle vrouwen naar jou kijken. Dat je kou vat en spierpijn krijgt, hoef je niemand te laten merken.
Je mag nu meedoen aan al die filosofische beschouwingen over de kwaliteit van het leven en je slikt 's winters al die vitaminepillen van Dr Vogel. En als je een hekel hebt aan grijs, mag je vanaf heden je haar verven.
Kortom de vooruitzichten zijn zo riant dat je je ongetwijfeld op dit moment in de gracht wilt laten rijden. Toch zou ik dat maar niet doen. Want er zijn nog oplossingen. Wat dacht je er immers van om je 60e verjaardag pas over 11 jaar te vieren. Niemand die het zal merken.
Een volgend lonkend perspectief is ongetwijfeld de mogelijkheid om korting op treinreizen te krijgen (in de daluren) en op midweekarrangementen bij Center Parcs. Dus waarom nu eigenlijk getreurd; het hoort er nu eenmaal allemaal bij.
Maar je gaat steeds meer in het verleden leven. Soms een mooi verleden waar je naar terug verlangd, ook al weet je heel goed dat het niet meer bestaat. En daar word je melancholiek van. Het leven dat toen echt niet zo mooi was als je nu denkt. Maar het maakt je gelukkig. En dan is ook de periode aangebroken dat vrouwen niet meer naar je kijken. Maar dat heb je niet meer door. En dat is misschien maar goed ook.
Peter Tersteeg