Onlangs had ik een gesprek met als onderwerp “opruimen in je leven”. Ik moest daarbij steeds aan mijn goede vriend Bert Bokhoven - de onbekende filosoof - denken. En hoewel het een goed gesprek was, besloop mij toch de behoefte om het onderwerp nog eens voor te leggen aan Bert in de overtuiging dat hij mij vast wel tot verdere verdieping zou kunnen leiden. Zoals zo vaak gebeurde door zijn intellectuele lenigheid en zijn welhaast ongeëvenaarde talent om complexe materie hanteerbaar te maken voor een ieder.
Bert verraste mij wederom door direct op te merken dat het begrip “opruimen” waar wij het in dit verband over hebben, eigenlijk valt samen te vatten in een tweetal spreuken. Spreuken die je gezien hun aard in het latijn zou moeten vermelden. Maar daar lag voor Bert een probleem. Zijn kennis van het Latijn, zo vertrouwde hij mij toe, beperkte zich tot de uitspraken van Asterix. We moesten het dan ook maar doen met de Nederlandse variant, als uitgangspunt voor de verdere discussie. Zoals gezegd, opruimen is te vatten in twee uitspraken: “ik ruim op, dus ik ben” maar ook “ik bewaar, dus ik ben”.
En alsof dat nog niet genoeg is, voegde Bert er terloops nog maar even aan toe, dat de balans van leven en sterven ligt in het opruimen. Opruimen van heden en verleden. Meestal dingen, soms mensen. Niet meer willen hebben om te zijn. Juist minder.
Dat impliceert in die zin ook vernieuwen. Vernieuwen in denken. Niks opruimen: verzamelen ! Verzamelen om weer verder te kunnen. Verder naar een nieuwe horizon. Met steeds meer bagage. En dat bedoel ik maar, zei Bert.
Ik was er beduusd van. Want wat ervaar ik zelf. Mijn geest is vol. Vol herinneringen. Vol gebeurtenissen. Vol ervaringen. Vol ontmoetingen. People I’ve met; places I’ve seen.
Er werd voor mij opgeruimd, maar ik moet verder. Nieuwe herinneringen maken. Opnieuw beginnen. Maar toch ook opruimen. Kan ik dat ? Wil ik dat ? Durf ik dat ?