Bert Bokhoven over Me Too

30-09-2018 11:23

Vandaag was ik op bezoek bij Bert Bokhoven, de onbekende filosoof. Bert was namelijk jarig. Bert mogen wij immers niet vergeten. Onze Bert, mag ik wel zeggen, die zich telkenmale dienstbaar weet te maken als wij worstelen met de grote en kleine levensvragen. Levensvragen die Bert met zijn intellectuele lenigheid en welhaast encyclopedische kennis in perspectief weet te brengen en complexe vraagstukken weet terug te brengen tot een kern van eenvoud.

En hoewel Bert eigenlijk geen cadeaus wil, had ik toch een mooie fles voor Bert meegebracht. Tot mijn verrassing had Bert echter en wens. Bert kennende moest dat toch wel een heel bijzondere wens zijn. Bert met de hem zo kenmerkende eenvoud is immers niet zo van de cadeaus.

Bert vertelde mij dat hij zich er al eerder boos over had gemaakt, maar het verdwijnt naar de achtergrond. Het leven gaat door, heet het. Het excuus van die druppel en die gloeiende plaat. Allemaal excuses om vooral maar iets niet te hoeven doen. Tot, zei Bert, ik gisteren weer eens zo’n reportage zag over de meisjes die in India en Nepal sexueel misbruikt worden. Uitgebuit worden door vreselijke kerels. Afschuwelijke beelden, hokjes waar meisjes als konijnen weggestopt zijn. Waar sperma van de muren loopt. Waar gruwelijkheden uitgevreten worden die een normaal mens niet kan verzinnen. Waar meisjes gebruikt worden en dan weggegooid worden.

Ja, Bert, ik snap het helemaal. Wij horen die verhalen. Misschien raakt het mij zo omdat wij daadwerkelijk voorkomen hebben dat  onze twee Nepalese meisjes die nu  - min of meer toevallig – bij ons wonen, in zo’n horrorwereld terecht gekomen zouden zijn als hun moeder niet zo verstandig geweest was om onze bescherming voor ze te zoeken. 

Het maakt me kwaad, misselijk en verdrietig. Omdat dit allemaal gebeurt. En, omdat ik weet dat ik er eigenlijk niet zo veel aan kan doen. Maar dan vraag ik mij af, waarom spijkeren we de regeringen van India en Nepal niet aan de schandpaal ? Waarom eisen we geen politioneel of militair optreden. Waarom vinden wij dit allemaal goed ?  Waarom geven wij ontwikkelingshulp zodat onze Minister met de groots mogelijke egards geld mag komen brengen aan regeringen die voor dergelijke praktijken verantwoordelijk gesteld moeten worden. Waarom geen tribunaal wegens gruweldaden jegens de menselijkheid. En, maar dan iets minder fel, waarom halen we nog steeds geld op voor naaiklasjes voor moeders in Nepal en India. Ik betwijfel of het inzamelen van geld wel de manier is om dit probleem aan te pakken en op te lossen. Stuur er wat mij betreft een eenheid mariniers heen, ook al zit er geen olie. Maar doe iets. Redt deze meisjes met hun lege ogen en misbruikte lichaampjes.

Wij doen op onze manier ook ons best, maar als je dit ziet doen we het toch niet helemaal goed. Misschien moet de discussie op gang komen: ontwikkelingshulp  of militair ingrijpen. Ik weet het niet, maar misschien is er wel iemand die mij kan zeggen wat ik wel kan doen. 

En als ik dit zo op mij laat inwerken vraag ik mij af waar de MeToo beweging ook weer om ging.