Soms heb ik wel eens van die merkwaardige gedachten- kronkels. Ik weet het, het moet een afwijking zijn. Maar, het is niet anders. En ik heb er mee leren leven en ik moet bekennen: het is toch wel leuk. Toch leek het mij verstandig om eens bij Bert Bokhoven – de onbekende filosoof – te rade te gaan. Ik vertelde Bert, met de hem zo kenmerkende intellectuele lenigheid, dat ik eens een tijdje allerlei willekeurige vrouwen gevraagd heb om “olala” uit te spreken. Een vermakelijke en boeiende belevenis, die over het algemeen leuke reacties opleverden. Ook overviel mij een keer het idee om zomaar eens aan allerlei dames te vragen of ze met mij zouden willen trouwen. Een interessante gedachte om dat gewoon eens te doen. De vraag is helemaal niet relevant, want ik ben getrouwd. Het gaat mij meer om de reacties. Zeker van de mensen, die weten dat ik getrouwd ben. Misschien zouden die eerder ja zeggen, omdat ze weten dat het, zeer waarschijnlijk, toch niet zal gebeuren. Maar misschien zeggen ze ook wel nee, om loyaal te lijken aan mijn vrouw.
Misschien is het ook wel beter dat ik helemaal niet weet of er nog iemand is die met mij zouden willen trouwen. Je weet maar nooit. Toch ?
En wat nu als ik er achter zou komen dat er echt helemaal niemand met mij meer zou willen trouwen. Die gedachte is toch ook wel weer frustrerend, en ook al weet ik niet of ik nog ooit met iemand zou willen trouwen, dan zou mij dat toch zeer verdrietig stemmen. En daar sta je dan met je goede gedrag.
Het lijkt me dus uiteindelijk toch beter om het nu maar niet te vragen zolang het niet nodig is. Het juiste antwoord krijg je toch (nog) niet.
Bert liet mij in al zijn wijsheid maar begaan. Zo lang je er een ander maar geen kwaad mee doet, kan het wat Bert betreft allemaal wel. Maar Bert kon het toch niet laten om mij te attenderen op een oude Arabische spreuk: “als je het antwoord niet wilt weten, moet je de vraag niet stellen”.
Peter Tersteeg