De Tango is bijzonder. Een sensuele combinatie van speelsheid, muzikaliteit, passie, leiden, volgen en samen dansen. Een zwijgende dialoog van verleiding, fantasie en intimiteit. Een kortstondige romance. Je geeft jezelf aan iemand. Tijdelijk, maar toch ook weer tijdloos.
Onlangs trof ik een drietal foto’s aan waarop mensen van verschillende generaties de Tango dansen. Maar als je goed naar die foto’s kijkt voelen ze de Tango; beleven ze de tango. En dat wordt nog versterkt door de bijschriften op de foto’s.
De foto’s maakten indruk en ik wilde ze graag eens aan mijn goede vriend Bert Bokhoven – de onbekende filosoof - laten zien. Ik wilde wel eens horen wat hij er van vond. Meestal bespreken wij de grote en kleinen levensvragen dan wel Bert’s bijzondere ontmoetingen, maar dit keer eens een geheel ander onderwerp. Ik ben benieuwd of hij ook nu weer in staat is om met zijn unieke intellectuele vaardigheid en vlijmscherpe waarnemingsvermogen het fenomeen Tango in een perspectief te plaatsen vanuit een volstrekt onverwachte invalshoek.
Wel, zegt Bert, als ik bij hem op bezoek kom om hem de foto’s te laten zien, laat het maar eens zien:
Inderdaad heel apart, beaamt Bert als hij de foto’s ziet. Het lijkt een overzicht van een heel leven. Het doet me denken aan mijn ontmoeting met Nietzsche ( bit.ly/2IuSGbo ) die in zijn boek “Also sprach Zarathustra” de verschillende levensfasen van de mens beschrijft.
Het begint met de kameel die alles wat zwaar is op zich moet nemen. De periode van “gij zult”. De kameel ontwikkeld zich tot een leeuw en wordt de vijand van zijn meester als hij zegt ‘ik wil’. De leeuw schept zijn eigen vrijheid en komt, veelal opstandig en slechts gedeeltelijk los van zijn verleden. Hieruit moet het kind groeien; een nieuw begin. De fase van de leeuw: vind de hemelse hartstocht op aarde.
De leeuw ontwikkelt zich volgens Nietzsche naar de fase van het kind. Een fase waarin een mens, na eindeloze ervaring en kennis opgedaan te hebben uiteindelijk uitkomt op onafhankelijkheid, een wet voor zichzelf te zijn. Een fase waarin iemand alleen nog verantwoording schuldig is aan zichzelf. Dans de Tango. Dans de Tango in de wetenschap dat niets vanzelfsprekend is. Beleef de melancholie van geluk. Dans alsof niemand kijkt.
Heb lief alsof je nooit bent gekwetst, zoals het bijschrift van de derde foto luidt. Het doet mij denken, zegt Bert, aan een prachtig stukje televisie als Erica Terpstra in het programma "Erica op reis" aan de Dalai Lama advies vraagt voor de rest van haar leven. De Dalai Lama antwoordt: "als oude man of vrouw hebben wij genoeg ervaring om met problemen om te gaan, zinvol en met mededogen. Dat een oude dame advies vraagt aan een oude man is dus onzin".
“Word wie je bent”, haalt Bert en passant nog even Nietzsche aan. Heb lief alsof je nooit bent gekwetst. Wees gelukkig als je kunt zijn wie je bent. Be yourself and be that perfectly.
Puttend vanuit zijn welhaast ongeëvenaarde encyclopedische kennis over Alles wil Bert mij even bijpraten over de achtergronden van de Tango. Er zijn verschillende vormen van de Tango waarbij de Argentijnse de oorsprong vormt. De Argentijnse tango – ooit door de Paus verboden - begint met oogcontact. Een man vraagt een vrouw niet zomaar ten dans. Dan voelt zij zich misschien verplicht om ja te zeggen terwijl ze nee denkt, of moet ze hem heel onbeleefd recht in zijn gezicht afwijzen. Dansers die aan de kant zitten, kijken eerst in het rond naar andere dansers die aan de kant zitten. De man heeft de taak om de blik te vangen van de vrouw met wie hij wil dansen. Wordt zijn blik genegeerd, dan heeft hij een blauwtje gelopen. Kijkt ze terug en geeft ze een knikje of een andere positieve reactie, dan mag hij haar naar de dansvloer begeleiden. Ik zag het een keer gebeuren toen ik in een salon was om te zien hoe dat allemaal gaat met die Tango, vertelt Bert me. Ik zat te praten met iemand tot die man afgeleid raakte en plots opmerkte: ‘Kijk, daar zit een mooie vrouw. Trots als een leeuw. Prachtig. Even kijken of het oogtrucje werkt.” Hij zet grote ogen op en trekt zijn wenkbrauwen omhoog. “O jee, ik keek te direct. Nee, toch niet. Ze zwaait naar me. Ik ben ervandoor.” Geweldig toch, zegt Bert.
Waar foto’s van de Tango al niet toe leiden. Illustratief voor de oneindige bescheidenheid van de onbekende filosoof Bert Bokhoven is het feit dat Bert verder niets heeft toe toevoegen. Zijn simpele verwijzing naar het gedachtegoed van collega Nietzsche was voldoende om mij te doen begrijpen dat de Tango de materialisering is van het echte leven. Complexie materie met enkele opmerkingen terugbrengen naar een hanteerbare eenvoud. Bert ten voeten uit. Bijzonder. Die Tango.
En dit bedoel ik dan dus maar www.youtube.com/watch?v=YBclGLOqjxg