Soms wordt een onwerkelijkheid ineens een werkelijkheid. Zaken die je je volstrekt niet had kunnen voorstellen worden ineens een reele mogelijkheid. De uitbraak van het coranavirus is zo'n onwerkelijke werkelijkheid. Een zwarte zwaan. Een gebeurtenis die achteraf voorspelbaar was geweest maar die we eigenlijk niet voor mogelijk meer hielden vanwege onze vermeende superioriteit over "het leven". Niets is minder waar, zoals ook nu weer blijkt.
En dan kun je geconfronteerd worden met een onwerkelijk dilemma. Een dilemma waar je nooit eerder over nagedacht hebt. Een situatie die zich zomaar ineens kan voordoen. Stel je namelijk eens voor dat je besmet raakt met het virus en op de IC belandt. Het zou zo maar kunnen. En dan lig je op de IC en voert de strijd van je leven. Je kansen zijn gering. Je wordt in coma gehouden. In coma omdat de behandeling uitzonderlijk zwaar is. En na een week blijkt dat je het niet gaat redden. Je einde is nabij. En terwijl je je laatste strijd voert mogen er slechts twee mensen op bezoek komen. Wat dan ?
Een tot voor kort onwerkelijk dilemma. Maar zo ingewikkeld dat ik het wil voorleggen aan mijn oude vriend Bert Bokhoven, de onbekende filosoof. In de hoop dat hij er iets zinnigs over kan zeggen. Tja, reageert Bert, als ik hem het dilemma voorleg. Daar zou ik zo gauw geen eenduidig antwoord op weten. Zo'n beslissing is heel individueel en persoonlijk. En het hangt van de omstandigheden af: de samenstelling van je gezin of familie.
Nou Bert, ik zie het al voor me. Ik heb vier dochters en een partner. Wie moet je kiezen en wat zijn de criteria. Hebben de oudste kinderen de meeste rechten of zijn het juist de jongste kinderen die voorrang hebben omdat zij er wellicht meeste moeite mee hebben om met de situatie te dealen. En wat is de positie van je partner. En wat als je nog ouders zou hebben. Of broers of zussen.
Voor het eerst merk ik dat Bert iets niet weet. Hij twijfelt met zijn opmerking dat het misschien wel op te lossen is door gewoon dan maar dood te gaan zodat de nabestaanden alleen nog de boodschap krijgen dat je overleden bent. Dan hoef je zelf geen pijnlijke beslissingen te nemen. En hoef je niemand teleur te stellen. Maar misschien ben je al zo ver heen dat je het zelf niet meer merkt of er nog dierbaren naar je toekomen. Het enige wat ik dan nog belangrijk zou vinden, zegt Bert, is dat er onderling geen gedoe ontstaat over wie er nog wel naar mij toe zou mogen. Ook al ga ik daar dan niet meer over.