Dit is Dappere Dodo. Dappere Dodo in een lijst met Bert Bokhoven, zomaar op een doodgewone maandagmiddag. Precies zoals Bert dat wil. Doodgewoon. Een compromis werd gesloten, dat wel. Doodgewoon, maar in een potsierlijke omlijsting. Hoewel Bert samen op een foto een overzichtelijk idee vond, vond Dodo het geschikter om in fiere houding een afbeelding van Bohhoven omhoog te houden, als ware hij de beschermleeuw van het Koninkrijk der Nederlanden. En zo geschiedde.
Dappere Dodo meets Bert Bokhoven. Een grotere tegenstelling kent men niet: een kleurrijk wezen klauwt zich vast in de grauwgrijze tinten van Bert's tenue. Dodo is niet van het denken, Dodo is een doener. En zo spoedde hij zich naar Bert zodra hij vernam dat hij Bert op zijn fanlist had staan. Bert wilde hem graag ontvangen, die dappere snuiter had immers hard zijn best gedaan in de ondersteuning bij allerlei ziekteprocessen. En medemenselijkheid, dat is wat Bert zeker kan waarderen in anderen.
"Grauw, ouwe", mompelde Dodo zodra hij Bert zag. Hij had zich meer voorgesteld van zijn fan. Bert daarentegen trok zijn wenkbrauw op en dacht er het zijne van. Dapper leek hem wel wat, dat vond Bert wel een overpeinzing waard. maar, dacht Bert zo in zichzelf: "Wie bepaalt wat dapper is ?" Het zijn vaak grote woorden die gebruikt worden . "Dapper sloeg hij zich er doorheen". dapper heeft iets van moed, dacht Bert. En moedig of dapper ben je pas als je de consequenties van je handelen kunt overzien en toch handelt met een zeker risico. Naarmate het risico groter wordt, ben je ook moediger. Niets voor salonsocialisten, dacht Bert zo.
Maar wat is dan dapper een ziekte doorstaan ? Je kent de risioc's maar je hebt geen keuze. Was het hebben van een bescheiden mening niet veel dapperder?