Bert, dit keer kom ik eens niet om je advies vragen. Ik wil je gewoon een aardig verhaal vertellen.
Tijdens een van mijn bezoeken aan China ging ik met mijn dochter en een Chinese vriend winkelen. Mijn dochter kende hem van de periode dat zij in Peking studeerde. In die tijd heeft zij hem ooit eens geholpen waardoor zij dikke vrienden geworden zijn. En in de Chinese traditie kan dat betekenen dat je dan broer en zus bent. Maar dat betekent dus ook dat ik hun beider vader ben. En in China wordt ik dan ook door beiden Baba genoemd.
Tijdens dat winkelen zag ik ergens mooie rode schoenen, die ik eigenlijk wel leuk vond. We gingen de winkel in om te kijken wat die schoenen kosten. Eigenlijk bleken het relatief dure schoenen te zijn. Maar terwijl wij daar zo bezig waren zat er een Chinees echtpaar naar ons te kijken. We raakten in gesprek en de man vertelde dat hij vroeger tijdens de Mao periode vaker in Nederland geweest was. Hij werkte toen voor Cosco, een Chinees containerbedrijf waar ik wel eens van gehoord had.
Het was hem opgevallen dat zowel mijn dochter als de Chinees mij allebei Baba noemden en hij vroeg hoe dat kon. En ja hoor, daar kwam het verhaal weer. De Chinese vriend begon omstandig en met veel dramatiek te vertellen dat Baba vroeger in China geweest was en toen zijn moeder ontmoet had. Een, volgens zijn verhaal, beeldschoen vrouw, die met Baba op reis door China was geweest en verliefd op Baba was geworden. Maar Baba moest weer terug naar Nederland en zijn moeder mocht niet met hem mee van Mao. Op zich al heel triest, maar wat het nog triester maakte was dat zijn moeder toen zwanger van hem was, maar dat Baba dat niet wist. En vlak na zijn geboorte was zijn moeder gestorven van liefdesverdriet omdat zij Baba zo miste. Jaren later kwam hij toevallig mijn dochter tegen op de Universiteit in Peking en toen kwam hij er achter dat ik de man was waar zijn moeder zo veel van gehouden had. Een echte tranentrekker.
Iedereen zat oh en ah te roepen van dit prachtige verhaal. En de schoenenverkoopster vond dat zij mij nu 50 % korting moest geven op de schoenen, omdat ik mijn Chinese zoon had terug gevonden.
Zo zie je maar, zei Bert, een verhaal hoeft niet altijd waar te zijn. Als het maar leuk is.
Peter Tersteeg