Er was eens het Grote Niets. Het Grote Niets had alles in zich. Meestal was het rustig in het Grote Niets. Het hoefde niets, het deed niets want het was niets. Ik heb echter altijd al geweten dat er meer was. Dat er toch meer moest zijn!
Een vermoeden dat bijvoorbeeld de Italiaanse natuurkundige Majorana met mij ook al had. Dat er meer is blijkt nu dus het zogeheten Majorana-deeltje te zijn. Een hele geruststelling. Maar het zet je wel aan het denken. Een Majorana-deeltje is zijn eigen anti-deeltje. Een deeltje dat er niet is maar dat collectief gedrag vertoont van vele deeltjes dat eigenschappen van een enkel deeltje heeft. Er is iets gemeten dat er niet is. Is het er dan wel of is het er dan niet. Heel ingewikkeld en voor mij veel te moeilijk. Maar als niets toch iets blijkt te zijn wordt het nog ingewikkelder. Want hoe zit het dan met niets dat toch gemeten kan worden. Sommigen hebben het vermoeden dat er een ziel of een God bestaat. Zou je dat dan ook kunnen meten ? Een boeiende vraag voor theologen en voor natuurkundigen.
Wat is het tegenovergestelde van niets. Volgens wikipedia zijn de experts van mening dat dat “iets” is en niet “alles”. Daar valt misschien wel iets voor te zeggen, maar wie zijn de experts eigenlijk ? Kennelijk iemanden die iets over niets weten. Wat zouden de kinderen van die experts overigens zeggen als gevraagd wordt "wat doet je vader ?" Hij is expert in niets en heeft uitgevonden dat het tegendeel iets is. Dan ligt het voor mijn kinderen toch wel gemakkelijker; ik kan namelijk helemaal niets en daar ben ik heel erg goed in. Ik weet dus niets over iets.
Zeker is, dat "if nothing changes, nothing changes". Verder weet ik er helemaal niets van. Zeker niet van het Grote Niets.