Bert Bokhoven over iets nieuws leren

15-12-2016 23:21

Op een dag ging ik eens spontaan langs bij mijn goede vriend Bert Bokhoven, de onbekende filosoof. Ik bel aan bij het optrekje van Bert in Bosch en Duin. Verassend om te zien dat Bert in zo’n riant optrekje woont. Niet echt bepaald passend bij de eenvoud die Bert zo karakteriseert

Bert nodigt mij binnen. Bert met zijn fraaie haardos is verrassend gekleed in een wit T-shirt met het opschrift “ik denk, dus ik ben”. Daaronder een rode broek. Bijna sportief en elegant; ware het niet dat Bert tot zijn ongenoegen al jaren kampt met enig overgewicht. Hond Piao komt mij enthousiast tegemoet. De geur van vers gezette koffie en warme broodjes prikkelt mijn smaakpapillen. De sprankelende tonen van Vivaldi’s lenteconcert strelen mijn oor. Een mooie dag, ongetwijfeld vol met verrassingen. Zoals dat bij Bert vaak het geval is.

In een vroeger leven is Bert afgestudeerd aan de faculteit der Wijsbegeerte, zonder dat hij dat in de gaten had. Hij had toen nog het vermoeden dat hij bedrijfskunde had gestudeerd, maar dat bleek toch iets genuanceerder te liggen. Dat neemt evenwel niet weg dat Bert in zijn jonge jaren een niet onverdienstelijke carrière gemaakt heeft, die er ook toe geleid heeft dat Bert zich in een zekere welstand kan bevinden. Een optrekje, met een grote tuin en een echte knecht. Een knecht waarvoor Bert, toen deze nog goed ter been was, jaarlijks een bedrijfsuitje organiseerde om de knecht enig cultuurbesef bij te brengen. Zowel Bert als de knecht vonden dit jaarlijkse evenement groots, zeker omdat de dag traditioneel afgesloten met het nuttigen van een ijsje op het station. Ze hadden een bijzondere band met elkaar en het gaf Bert daarnaast de gelegenheid om inzicht te krijgen in de gedachten van het gewone, eenvoudige volk. Veelal simpele gedachten, maar doorspekt van medemenselijke betrokkenheid.

Bert nodigt mij uit in zijn studeerkamer. Een Bommeliaanse herenkamer met uitzicht op Bert’s prachtige tuin met vijvers, beelden en schitterende oude bomen. Een herenkamer met comfortabele en prachtig versleten lederen fauteuils. Doorleefde fauteuils, waardoor hun karakter en schoonheid nog sterker naar voren komen. Bert’s kamer met een uitgebreide bibliotheek vol boeken over een grote verscheidenheid aan onderwerpen. Er hangt een aangenaam vage geur van sigaren en cognac, waar Bert in zijn jongere jaren zo van hield, maar waar hij nu om gezondheidsredenen toch maar mee gestopt is.

De foto’s en kunststukken herinneren aan de vele reizen die Bert over de wereld gemaakt heeft. “People he has met, places he has been, things he has seen; events where the memories began.” Waardevolle herinneringen voor Bert, maar herinneringen die ook de persoon Bert karakteriseren en kleuren. 

Het haardvuur knettert, poes MacDuff III ligt te slapen op een van Bert’s antieke Chinese stoelen. Een geweldig sfeertje voor een goed gesprek. Ondanks het vroege uur brengt de knecht een goed glas wijn. Hoewel Bert al jaren geleden gestopt is met roken, steekt hij voor deze gelegenheid toch maar een Havanna op. Het gesprek kan beginnen. Op de achtergrond aangename muziek uit Bert's enorme collecte muziek. Muziek van klassiek tot rock en country. Wederom een verrassing die je niet direct bij de persoon van Bert zou vermoeden. 

Het was mijn bedoeling om zo maar eens bij Bert langs te gaan zonder dat ik, zoals gebruikelijk, een levens- of andere vraag had die ik aan Bert wilde voorleggen. Maar dit keer overviel Bert mij met een vraag. Wanneer heb jij voor het laatst iets nieuws geleerd, vroeg hij mij indringend.  Daar moest ik eens even over nadenken, want leren is veelal een continu proces wat je dagelijks doormaakt. Zonder dat je dat zelf in de gaten hebt. Maar toch.

Na enig nadenken kwam ik toch tot de conclusie dat er in mijn leven wel degelijk het een en ander gepasseerd is waardoor ik iets nieuws geleerd heb. Ik heb namelijk geleerd dat niets vanzelfsprekend is. Althans niet zo vanzelfsprekend als ik altijd had aangenomen.  Je leeft je leven met een zekere verwachting, die je als een vanzelfsprekende waarheid aanneemt. Maar dat blijkt bepaald niet zo te zijn. Het is niet vanzelfsprekend dat het altijd goed gaat. Het is niet vanzelfsprekend dat je niet ziek wordt. Het is niet vanzelfsprekend dat je partner jouw overleefd. Het is niet vanzelfsprekend dat je nooit arm zult zijn. En het is niet vanzelfsprekend dat je nooit een vluchteling zult zijn. 

Dat is inderdaad een belangrijke constatering die je doet, zegt Bert. Ieder mens wordt uiteindelijk geconfronteerd met de ervaring dat niets vanzelfsprekend is. En daar moet je mee leren omgaan. De één kan dat beter dan de ander. Ook ik heb dat in de loop van mijn leven ervaren, vertrouwt Bert mij toe. Maar uiteindelijk ben ik er in geslaagd om ook die 0n-vanzelfsprekendheid een plaatsje te geven. Door de wijsheden te doordenken van mijn collega filosoof Zijne Heiligheid Dalai Lama XIV, die mij attendeerde op zijn wijsheid die mij leerde: “choose to be positive; it feels better”. En dit inzicht heeft mij weer op de goede weg geholpen. En nog steeds helpt ook de wijsheid van mijn oude voorvader Gozinus van Doorn die mij leerde om elke avond de oefening van Grandfathers Blessings te doen: bedenk elke dag drie positieve die je die dag hebt meegemaakt. Hoe klein ze soms ook moge zijn. Tel je zegeningen en wees daar dankbaar voor.

En zo had mijn spontane bezoek aan Bert toch weer een onverwachte wending. In ieder geval was het weer een van Grandfathers Blessings.

Peter Tersteeg